استاد کمال‌الدین عینی  درگذشت
 
کمال‌الدین عینی، از پژوهشگران سرشناس متون کلاسیک و فرهنگ و تاریخ و ادب فارسی محسوب می‌شود. وی همچنین از بنیان‌گذاران انجمن فارسی‌‌زبانان جهان به نام «پیوند» بود که دانشمندان و فرهنگیان فارسی‌زبان را در قالب برگزاری همایش‌های مختلفی گرد هم آورده‌است.
    کمال‌الدین عینی در 15 مه سال 1928 در شهر سمرقند، متولد شد. وی در سال 1949 از بخش خاورشناسی دانشگاه دولتی سن‌پترزبورگ فارغ‌التحصیل شد و در سال‌های 1953 ـ 1955 اولین مدیر شعبهٔ دست‌نویس‌های شرقی وابسته به ریاست فرهنگستان علوم تاجیکستان بود. او همچنین در طول سال‌های مختلف در پژوهشگاه زبان و ادبیات و در پژوهشگاه خاورشناسی و آثار خطّی فرهنگستان علوم تاجیکستان فعالیت کرد.
    وی در باب آثار و احوال بزرگان ادبیات فارسی، مانند رودکی، خیام، فردوسی، جامی، ابن‌سینا، ناصرخسرو، هلالی، واصفی، فخر‌الدین گرگانی و دیگران پژوهش‌های ارزنده‌ای داشته است.
    از مهم ترین کارهای اوست: مشارکت در تهیهٔ متن نُه‌جلدی شاهنامهٔ فردوسی، تدوین آثار منتخب پنج‌جلدی عبدالرحمان جامی و نشر آثار پدرش، صدرالدین عینی.
    وی مقالاتی دربارهٔ داستان لیلی و مجنون بدرالدین هلالی، قصیده در آثار رودکی، کمال‌الدین بهزاد، نقّاش معروف، دیوان خواجوی کرمانی و رساله‌هایی نیز دربارهٔ بدرالدین هلالی و شهریارنامهٔ مختار غزنوی منتشر کرده‌است. برخی از این رسالات و مقاله‌ها به زبان‌های انگلیسی و روسی، و برخی هم به فارسی، در ایران منتشر شده‌اند.
    کمال‌الدین عینی متن‌های انتقادی برخی از کتاب‌های قدیمی مانند همای و همایون (1969)، و گل و نوروز (1972) از خواجوی کرمانی را تهیه کرد و در تهیهٔ متن کتاب‌های ویس و رامین از فخر‌الدین گرگانی (1970) و بدایع الوقایع از زین‌الدین واصفی (1970)، با پژوهشگران دیگر همکاری کرد.
    وی کتابی هم به نام کارنامهٔ عینی در سال 1978 درباره پدرش نوشت. کمال‌الدین عینی یکی از مؤلفان کتاب‌های درسی ادبیات تاجیک برای کلاس نهم مکتب‌های میانه ‌(1957 ـ 1970) بود.
    او تا روزهای پایانی عمر خویش مشغول انجام فعالیت‌هایپژوهشی در انستیتوی شرق‌شناسی (میراث مکتوب)، وابسته به فرهنگستان علوم تاجیکستان بود و طی این مدت بیش از چهارصد مقاله دربارهٔ آثار ادبی شخصیت‌های برجستهٔ ادبیاتکلاسیک و معاصر فارسی تاجیکی منتشر کرد.