افـسوس كـه عـمرى پـى اغـيار دويـديـم        

از يـار بـمـانـديـم و بـه مقصد نرسيـديم

 

سرمايه ز كـف رفت و تـجارت ننموديـم        

جـز حـسـرت و انـدوه مـتاعى نخريـديم

 

پس سعى نموديم كه بـبـينيم رخ دوسـت      

  جـان هـا بـه لـب آمـد، رخ دلـدار نـديديم

 

مـا تـشـنـه لـب انـدر لــب دريـا مـتـحـيـّر       

 آبـى بـه جـز از خـون دل خـود نچشيديم

 

اى بـسته بـه زنـجير تو دل هاى محبّان        

رحمى كه در اين باديه بس رنج كشيديم

 

چندان كه به ياد تو شب و روز نشستيم     

  از شـام فـراقـت چـو ســحـر گـه ندميديم

 

اى حـجّـت حـقّ پـرده ز رخسار بـرافكن        

كـز هـجـر تـو مـا پـيـرهــن صبر دريديم

 

ما چشم به راهيم به هر شام و سحرگاه      

 در راه تـو از غـيـر خـيـال تـو رهـيـديـم

 

اى دسـت خـدا دست برآور كه ز دشمن      

  بـس ظـلـم بـديـديـم و بسى طعنه شنيديم

 

شمشير كَجَت ، راست كند قامت دين را     

 هـم قـامـت مـا را كـه ز هـجر تو خميديم                       علی اکبر نوغایی